Ljubomir Đukić

tiho se osipamo

 

tisom inficiran žednim

nikog ne nalazim

stojim na mestu progutan

gle sričem ime tvoje

tiho iskorenjeno

slikarske vizije ukočene

blato ulice vreli hod

odvlači i mene

u prostu želju

ostaviti makar tragove

gde tisa zalazi

u površinu tame

bazdi i vlada

naša nasukanost

prokletstvo

ovog grada