Arhitektonsko okruženje u Senti bačkom gradiću na obali Tise, proisteklo iz životnih tokova jednog ravničarskoga grada, predstavlja rezultat spontanog razvića. Unošenje elemenata planske osmišljenosti u urbanu matricu, prevashodno određenu prirodnim, ekonomskim i istorijskim činiocima, po prvi put vrši uređivanje glavnog trga, obavljeno nakon požara iz 1769., te inženjerijski zahvati koji se počinju sprovoditi od 80 godina XIX veka. Najstariji deo grada, prostor bivšeg turskog odn. graničarskog šanca, koji se, prirodno, nalazio na najvišoj te stoga i najodbranljivijoj tački Tisine obale, bio je približno lociran na prostorima današnjeg glavnog gradskog trga i njegove neposredne okoline. Iz ovog jezgra izvođeni su putevi: tako kanjiški, ađanski, tornjoški i karjadski put po svom karakteru predstavljaju srednjovekovne trase, pošto na odgovarajući način meandriraju kroz heterogeni predeo. To je pak u ovom slučaju bitno ako uzmemo u obzir ondašnje prilike i pokušaj Sente da se njima prilagodi. Senta 1720. još uvek predstavlja četvorougaono utvrđenje. Jedva deset godina kasnije ona prerasta te okvire i rasprostire se u gomilajućoj formi prema jugu, ka obodu vodoplavnog područja Tise. Razvoj površine u vreme naseljavanja (1750.-1755.) poprima rapidne forme, i linearnim oblikom razvoja naseobine izgrađuje se reljef Toparta (u ono vreme Tisinog priobalja), kao i prostor između Kanjiške i Ađanske ulice. Ovaj isparcelisani, razuđeni, barokno ulično premreženi deo sadrži u sebi današnji Alveg. I tako početkom XIX veka poljski grad Senta poprima približno četvorougaonu formu, čiji dobar deo čine blokovi nepravilnih oblika. Verovatno najuređeniji deo grada predstavlja Alveg, za koji se može predpostavljati da predstavlja rezultat municipalnog inženjerijskog rada. Zapadni gradski limes dugo je bio veliki odvodni jarak, i za kojeg je počinjao pojas vrtova koji su okruživali grad. Ovim putem ićiće i pruga koja će raskrstiti sa svetom vetrenjača lociranim takođe na ovom reonu. Do prekoračivanja graničnika dolazi u prvoj deceniji XX veka, kada se između gradskog jezgra i srednjeg Kerteka obrazuje Radničko naselje. Ovo graditeljstvo, nastalo na potrebi za zadovoljavanjem socijalnih potreba, zapravo predstavlja prvu gradsku četvrt izgrađenu po urbanističkom planu. Doduše, istina je, da su regulicije ulica i trgova obavljane i ranije (tako npr. Glavna ulica 1898., Glavni trg 1883. i 1912., novi Crkveni trg 1903.), no ovo su uvek bili pokušaji ispravljanja već postojećeg. Na ove ispravke je uticala i primena uredbe o građevinskom uređenju grada.
Na obali drugog gradskog limesa, reke Tise, od sredine prošlog veka gradi se prvobitni kej. Važnost ovog prirodnog graničnika kao likovnog elementa koji natkriljuje samu Tisu je naglašena gradnjom novog betonskog keja u dužini od 1 km, čija gradnja biva obavljena u periodu od 1906 - 1908. Od tada pa nadalje istinsku sliku Sente predstavlja deo grada okrenut ka reci. Sa tog mesta se mogao videti najpre prizor Houovog pa potom Košutovog, te konačno od 1963. prizor današnjeg mosta, koji su, svi zajedno, s pravom, uvek predstavljali svevremenski ponos Senćana.
Izgled grada nadalje se uobličava tokom dvadesetih godina ovog veka.
Od gornjeg Kerteka ka jugu gradi se Kolonija, a zatim istočno od Tornjoškog puta Industrijsko naselje i Jedlička. Sve ove gradske četrvrti već predstavljaju rezultate inženjerskog rada.
Ukratko: Senta se razvija iz prvobitnog turskog šanca, te se duž puteva koji vode iz njega razvija u jugozapadnom pravcu, dok su severni i istočni limesi ostali nepromenjeni. Glavni trg predstavlja gnezdo sveukupnih nodalnih funkcija, dok putevi koji vode ka njemu predstavljaju kanale budućeg građanskog graditeljstva, između kojih se uvlači poljoprivreda kao egzistencijalni bitak života.